Źródła prawa europejskiego

Wyżej wspomniano już, że prawo europejskie (wspólnotowe) dzieli się na pierwotne i pochodne. Prawo pierwotne, zarówno pisane, jak i niepisane, znajduje się na czele systemu prawa europejskiego. Prawem pierwotnym są przede wszystkim traktaty ustanawiające Wspólnoty wraz z różnymi aktami uzupełniającymi, a ponadto niepisane ogólne zasady prawne i prawo zwyczajowe. Dalej mowa jest o źródłach prawa (aktach prawnych) tworzących prawo pochodne.

Konieczne jest jednak zwrócenie uwagi, że pojęcie „źródło prawa” ma na gruncie prawa europejskiego odmienne znaczenie niż w prawie wewnętrznym (np. polskim). Jak już o tym była mowa, źródło prawa wewnętrznego to akt normatywny, to znaczy akt prawny zawierający normy abstrakcyjne, powszechnie obowiązujące, nie skierowane do konkretnego adresata. Tymczasem niektóre źródła prawa europejskiego mają odmienny charakter, niekiedy zupełnie specyficzny.

Rozporządzenie jest aktem prawnym zawierającym normy prawne, a więc reguły generalne i abstrakcyjne, które nie odnoszą się do konkretnego przypadku. Rozporządzenia w prawie europejskich można porównać – z zastrzeżeniami – do ustaw sejmowych. Rozporządzenia może wydawać Rada, także z udziałem Parlamentu lub komisji, w ramach przyznanych jej wyraźnie przez traktaty kompetencji. Rozporządzenia mają bezpośrednią moc obowiązującą w państwach członkowskich, nie wymagają więc wydania przez organy państwa aktów prawnych włączających je do systemu prawa wewnętrznego. Obowiązują zarówno same państwa członkowskie oraz ich obywateli, osoby prawne i instytucje, jak i organy wspólnotowe. Rozporządzenia są publikowane w dzienniku urzędowym Wspólnot Europejskich.