Ustawa upoważnia ministra właściwego do spraw oświaty

Ustawa upoważnia ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania do określenia w drodze rozporządzenia rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek oświatowo-wychowawczych, młodzieżowych ośrodków wychowawczych, specjalnych ośrodków wychowawczych i szkolno-wychowawczych, publicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych, w tym specjalistycznych, oraz publicznych bibliotek pedagogicznych (art. 2, pkt 3-5 i 10).

Szeroko w Ustawie potraktowano kształcenie specjalne. Ten ważny problem znalazł swoje odbicie w art. 7Ib, c, d. Zapisy te pozwalają zrealizować postulat zapewnienia przez system oświaty możliwości pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną czy niedostosowaną społecznie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi. Dotyczy to również opieki nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwienie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych. Kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. W zależności od rodzaju niepełnosprawności czy upośledzenia umysłowego, dzieciom i młodzieży organizuje się kształcenie i wychowanie, które stosownie do ich potrzeb umożliwi im naukę w dostępnym dla nich zakresie, usprawnią zaburzone funkcje, zapewnią specjalistyczną pomoc i opiekę.