Przepisy przejściowe i końcowe

Przepisy przejściowe i końcowe (art. 114 i 115 USO) określają, jakie przepisy tracą moc i kiedy wchodzi w życie cała Ustawa lub poszczególne jej artykuły.

Przeprowadzona analiza Ustawy ukazuje ją jako akt najwyższej rangi dla systemu oświaty. Wprawdzie Ustawa pozostawia do rozstrzygnięcia poszczególne kwestie ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania, który w trybie wydanych rozporządzeń normuje poszczególne elementy Ustawy, ale nie zmienia to faktu, że jest ona najważniejszym aktem prawnym dla systemu oświatowego i bez niej funkcjonowanie systemu byłoby bardzo utrudnione, jeśli nie niemożliwe. Jednocześnie zarzuca się Ustawie, że nadaje ona ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania zbyt duże uprawnienia, o czym świadczyć ma konieczność wydania przez niego 55 rozporządzeń wykonawczych. Jednak tylko wtedy minister może koordynować i realizować politykę oświatową państwa, jeżeli będzie miał w swoim ręku instrumenty pozwalające mu efektywnie działać. Ustawa daje mu takie możliwości. Jak już niejednokrotnie wspominaliśmy, Ustawa zmieniała się w ciągu ostatnich trzynastu lat. We wrześniu 1991 r. liczyła 115 artykułów. Obecnie, po skreśleniu 23 artykułów i dopisaniu nowych, liczy 119 artykułów, z tym, że szereg z nich oznaczonych zostało, zgodnie z regułą nowelizacji, literami (np. 2a, 5a, b, c, 9a, c, d, e).