Prawo pracy w Polsce

Prawo pracy w Polsce powstawało w innych, specyficznych warunkach państwa, które uzyskało niepodległość po latach rozbiorów. Jednym z najważniejszych elementów scalania państwa był jednolity, obowiązujący na całym jego terenie system prawny. Sposób jego tworzenia i wprowadzania dostosowano do tych warunków. Był to system autorski. Za każdym dekretem czy ustawą wcho- dzącąw życie stał jego autor lub grupa autorów, bez których zgody ani prezydent ani sejm nie wprowadzał zmian w tekście wydawanych aktów prawnych. Konieczność szybkiego działania wymagała nadzwyczajnych środków i rozwiązań. Wystarczy podać kilka dat. Już 23 listopada 1918 r. Naczelnik Państwa wydaje dekret o ośmiogodzinnym dniu pracy, 3 stycznia 1919 r. dekret o powołaniu Państwowej Inspekcji Pracy, a 8 lutego 1919 r. dekret w przedmiocie tymczasowych przepisów o pracowniczych związkach zawodowych. Kolejne akty prawne wprowadzone zostały w następnych miesiącach – 18 grudnia 1919 r. ustawa o czasie pracy wprowadziła tzw. angielską sobotę (46 godzin tygodniowo – obowiązkowy wymiar czasu pracy) oraz ustaliła wynagrodzenie za nadgodziny (50% i 100%), a 19 maja 1920 r. wprowadzono ustawą nowoczesny, jak na owe czasy, system ubezpieczeń społecznych. Ustawa o urlopach dla pracowników zatrudnionych w przemyśle i handlu z 16 maja 1922 r. wprowadziła rozróżnienie zatrudnionych na pracowników fizycznych i umysłowych. Pociągnęło to za sobą różny wymiar urlopu (po roku pracy robotnik miał prawo do 8 dni urlopu, pracownik umysłowy do miesiąca). Kolejne lata przynosiły następne akty prawne. Z ważniejszych wyliczyć można: dekret o sądach pracy, o bezpieczeństwie i higienie pracy, kodeks zobowiązań, ustawa o zbiorowych układach pracy. Chociaż lata 1929-1933 związane z ogólnoświatowym kiyzysem zaostrzyły przepisy normujące uprawnienia zatrudnionych i ograniczyły wolności związkowe, to i tak prawo pracy stworzone w okresie II Rzeczypospolitej uchodziło za jedno z najbardziej nowoczesnych i najlepiej skonstruowanych w Europie.