Prawo pracy w Polsce – dalszy opis

Po drugiej wojnie światowej dekretem z 8 stycznia 1946 r. przywrócono przepisy prawa pracy obowiązujące w okresie międzywojennym, a 28 października 1947 r. przyjęto przedwojenny system ubez-pieczeń. Wyraźna zmiana i zaostrzenie kursu politycznego w latach 50. wpłynęły na obowiązujące przepisy prawa pracy. Ustawy z 7 marca 1950 r. wprowadziły nakazy pracy, czyli administracyjne kierowanie do pracy absolwentów uczelni i szkół zawodowych i ograniczyły możliwość zmiany pracy w określonych spe-cjalnościach, wprowadzając dwuletni okres wypowiedzeń. Swoistym prawnym niewypałem była ustawa z 19 kwietnia 1950 r. o zabezpieczeniu socjalistycznej dyscypliny pracy. Wprowadzała ona pojęcie „sabotażu” i dotkliwych kar za nie-usprawiedliwioną nieobecność w pracy. W roku 1950 zlikwidowano sądy pracy, a związki zawodowe funkcjonujące w oparciu o ustawę z 1 lipca 1949 r. otrzymały zadania nadzoru nad warunkami pracy oraz zarząd nad częścią ubezpieczeń społecznych związanych z wypłatą zasiłków chorobowych, macierzyńskich i ro-dzinnych. Prawie do roku 1960 trwało wychodzenie z zaszłości lat 50., ale dopiero akty prawne przyjęte w końcu lat 60. wpłynęły na bardziej nowoczesny kształt prawa pracy. Można do nich zaliczyć: ustawę o bezpieczeństwie i higienie pracy z 30 marca 1965 r., ustawę o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin z 23 stycznia 1968 r., ustawę o pracowniczych urlopach wypoczynkowych z 29 kwietnia 1969 r. czy ustawę o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy z 23 stycznia 1968 r. Początki lat 70. wiążą się z intensywnymi pracami nad utworzeniem kodeksu pracy.

Kodeks to pewien akt normatywny wydawany w formie ustawy, stanowiący zbiór przepisów regulujących w sposób całościowy, względnie wyczerpujący i oparty na jednolitych zasadach określone dziedziny stosunków społecznych. Zawiera przepisy usystematyzowane w wyniku kodyfikacji i w praktyce ma nimi obejmować całą gałąź prawa.