Nawiązanie stosunku pracy

Dział drugi kodeksu pracy mówiący o stosunku pracy uznawany jest za naj-ważniejszy element tego aktu prawnego. Reguluje bowiem sprawy najistotniejsze z punktu widzenia organizacji pracy oraz praw i obowiązków stron stosunku pracy. Już wspominaliśmy, że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, mianowania, wyboru i spółdzielczej umowy o pracę. Aby mogła nim zostać, musi być nawiązany stosunek pracy. Zgodnie z art. 22 § 1 kp. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Właśnie to, że osoba pracuje pod kierunkiem pracodawcy, w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym, różni stosunek pracowniczy od wykonywania pracy w tiybie umów cywilnoprawnych, tj. umowy-zlecenia, umowy o dzieło czy kontraktu menedżerskiego.

Kodeks pracy normuje pracownicze stosunki pracy. Najczęściej stosowaną formą nawiązania stosunku pracy, poza oświatą jest umowa o pracę. Umowę o pracę zawiera się:

– na czas nieokreślony,

– na czas określony, w tym na czas zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,

– na czas wykonywania określonej pracy.

Stosunek pracy

Każda z powyższych umów może być poprzedzona umową o pracę na okres próbny, nieprzekraczający 3 miesięcy. Jeżeli zawieramy umowę na czas określony czy na okres próbny powyżej jednego miesiąca z kobietą to musimy pamiętać, że umowa o pracę zawarta na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy albo na okres próbny przekraczający jeden miesiąc, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulega przedłużeniu do dnia porodu (art. 177 § 3 kp.). Przepisu tego nie stosuje się do umowy o pracę na czas określony zawartej w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności.

Stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w umowie, a jeżeli tego terminu nie określono, w dniu zawarcia umowy.