Edukacja w Europie

Edukacja w Europie ma charakter narodowy, regionalny. Odzwierciedla w ten sposób bogactwo systemów i kultur, jest nieodłącznym elementem tożsamości na-leżących do Unii krajów i regionów. Ta różnorodność, która jest wspólnym dobrem Unii, ukazuje nasz kontynent jako ten, w którym systemy oświatowe rozwijały się w specyficznych warunkach społecznych i kulturowych poszczególnych państw, gdzie funkcjonują rozmaite placówki edukacyjne, obowiązują różne zasady naboru do szkół, gdzie nauka rozpoczyna i kończy się w różnym czasie, a przyznane kwalifikacje, tytuły i stopnie odzwierciedlają różnorodność programów nauczania i systemów kształcenia. Przykładem tego może być np. obowiązek szkolny, którego zróżnicowanie pokazuje poniższa tabela:

Komisja Europejska i Rada ds. Edukacji Europejskiej przedstawiły program dotyczący rozwoju systemów edukacji w krajach UE. Program obejmuje różne człony systemu edukacji – szkolnictwo podstawowe, średnie, zawodowe, wyższe, kształcenie ustawiczne. W programie ukazano środki i metody służące do stymulowania i mierzenia postępu, przy wykorzystaniu metody koordynacji zdefiniowanej w Lizbonie jako środek służący rozpowszechnianiu najlepszych sprawdzonych rozwiązań oraz zapewnieniu większej zbieżności w dążeniu do wspólnych celów UE (…) co ma ułatwić państwom członkowskim stopniowe wypracowanie własnej polityki (…). W edukacji metoda ta ma umożliwić wzajemne porównanie i uczenie się na doświadczeniach innych, ograniczając w ten sposób ryzyko związane ze zmianami i reformami.

Przyjęty w 2002 r. cykl zadań, w które włączeni zostali członkowie państw sto-warzyszonych, a od maja 2004 r. członkowie UE, miał doprowadzić do sytuacji, w której w 2010 r.:

– edukacja w Europie osiągnie najwyższy poziom, stanowiąc pewien wzór pod względem jakości i użyteczności społecznej,