Czym jest dyrektywa?

Dyrektywa jest źródłem prawa nie mającym odpowiednika w polskim prawie wewnętrznym, podobnie zresztą jak w prawie wewnętrznym państw członkowskich Unii Europejskiej. Dyrektywy skierowane są wyłącznie do państw członkowskich, które zobowiązane są do wydania przepisów wewnętrznych, odpowiadających treści dyrektywy. Mamy tu więc do czynienia z dwustopniowym procesem stanowienia prawa. Dyrektywa wiąże państwo tylko co do celu, jaki należy osiągnąć, pozostawiając mu swobodę wyboru drogi. Państwo realizuje cel wskazany w dyrektywie wydając albo zmieniając bądź uchylając przepisy. Jeśli cel ten jest bardzo szczegółowo określony, dyrektywa powoduje daleko idące ujednolicenie przepisów państw członkowskich. Państwowe władze i sądy są obowiązane dokonywać wykładni prawa wewnętrznego zgodnie z treścią dyrektyw. Gdyby dyrektywa nie została zrealizowana w całości lub części, może działać bezpośrednio, tzn. osoba fizyczna lub prawna może powoływać się wobec państwa na jej treść. Dyrektywa może też być podstawą roszczenia wobec państwa, opartego na prawie europejskim.

Dyrektywy wydawane są przez Radę Unii Europejskiej, niekiedy wspólnie z Parlamentem. Dyrektywy skierowane do wszystkich państw członkowskich i niektóre inne są ogłaszane w dzienniku urzędowym Wspólnot.

Decyzja dotyczy indywidualnego przypadku, nie zawiera więc norm prawnych odnoszących się do wszystkich. Może być skierowana zarówno do osoby fizycznej lub prawnej, jak i do państwa członkowskiego. W tym pierwszym przypadku jest aktem podobnym do decyzji administracyjnej w prawie wewnętrznym.