Monthly Archives Sierpień 2012

Prawo pracy to zesp� norm reguluj�cych stosunki mi�dzy pracodawc� i pracownikiem na tle �wiadczonej pracy. Prawo pracy reguluje takie zagadnienia, jak nawi�zanie stosunku pracy

– w drodze umowy, mianowania, wyboru itd., tryby rozwi�zania stosunku pracy, urlopy pracownicze, ochrona pracy m�odocianych i kobiet, rozwi�zywanie spor�w zbiorowych mi�dzy pracodawc� i pracownikami i inne.

Wspólną cechą prawa procesowego jest jedynie to, że jego przepisy nie ustanawiają praw i obowiązków, lecz regulują sposób postępowania organów wymiaru sprawiedliwości oraz osób występujących przed tymi organami.

Prawo cywilne procesowe to zespół norm regulujących tryb rozstrzygania spraw cywilnych przez sądy i niektóre inne organy oraz właściwość tych organów. Prawo cywilne procesowe normuje postępowanie sądów w sprawach cywilnych, zarówno procesowych, jak i nieprocesowych, oraz postępowanie osób występujących przed sądami: powoda, pozwanego, świadka, biegłego, pełnomocnika procesowego itd.

Postępowanie administracyjne nie jest przeznaczone do załatwiania spraw określonego rodzaju. Jest ono postępowaniem w pełnym tego słowa znaczeniu ogólnym, tzn. skupiającym sprawy z różnych zakresów działania administracji. Do trybu postępowania ogólnego należą mianowicie wszelkie sprawy, które nie zostały – na mocy wyraźnych przepisów – przekazane do któregoś z postępowań szczególnych.

Prawo cywilne jest jedną z gałęzi obowiązującego w Polsce prawa i łącznie z innymi gałęziami, jak prawo konstytucyjne, finansowe, karne itd., tworzy system prawa naszego państwa.

Prawo cywilne to zespół norm regulujących stosunki majątkowe i niektóre stosunki osobiste pomiędzy równorzędnymi podmiotami. Jak wynika z przytoczonej definicji, prawo cywilne charakteryzuje się dwiema podstawowymi cechami, które wyróżniają je spośród innych gałęzi prawa:

Podział prawa na publiczne i prywatne przeprowadzony został po raz pierwszy przez rzymskiego prawnika Ulpiana. Według Ulpiana prawem publicznym jest to prawo, które ma na uwadze interes państwa, zaś prawem prywatnym to prawo, które ma na uwadze interes jednostki. Kryterium podziału stanowi więc interes, któremu służą określone przepisy.

Uczeni przełomu XIX i XX wieku wprowadzili nieco odmienne kryteria podziału prawa na publiczne i prywatne. Według jednych, normy prawne regulujące stosunki między państwem i oby-watelami oraz między organami państwowymi tworzą prawo publiczne, natomiast normy dotyczące stosunków między obywatelami składają się na prawo prywatne (E. Bierling, F. Somlo).

Trybunał Konstytucyjny jest organem państwowym powołanym do ochrony tak zwanej konstytucyjności prawa, to znaczy zgodności ustaw i innych aktów tworzących system polskiego prawa z konstytucją, a także do wykonywania niektórych innych, związanych z tym zadań. W szczególności Trybunał Konstytucyjny orzeka w następujących sprawach:

– zgodności ustaw i umów międzynarodowych z konstytucją,

Ze względu na terytorialny zasięg swojej działalności organy administracji dzielą się na centralne i terenowe. Organami centralnymi są te organy administracji, które obejmują swoim działaniem teren całego kraju, zgodnie z przyznanymi im w konstytucji i w innych ustawach kompetencjami. Centralnymi organami są m.in.: Rada Ministrów, ministrowie, Główny Urząd Statystyczny.

Sąd Najwyższy jest naczelnym organem sądowym, albo – jak to określa ustawa – organem władzy sądowniczej. Jest powołany przede wszystkim do sprawowania wymiaru sprawiedliwości, a nadto do wypełniania innych zadań przewidzianych przepisami. Zadanie Sądu Najwyższego w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości polega przede wszystkim na sprawowaniu zwierzchniego nadzoru nad wszystkimi sądami

Państwo realizuje swoje funkcje oraz rozliczne zadania szczegółowe w różnych dziedzinach życia społecznego przy pomocy przeznaczonego do tego aparatu. Ma on postać systemu organów, które na poszczególnych odcinkach występują jako reprezentanci państwa i w granicach przyznanych im przez prawo kompetencji wykonują zadania państwa. Pojęcie organu państwowego wywołuje spory w nauce prawa konstytucyjnego i z samej natury jest trudne do zdefiniowania. Możliwe są tu różne punkty widzenia (podmiotowy, przedmiotowy i in.).

Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli występują następujące przesłanki: a) wina sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie są znaczne, b) okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, c) sprawca nie był dotąd karany za przestępstwo umyślne, d) jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia pozwalają przypuszczać, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał prawa, a w szczególności nie popełni przestępstwa, e) za przestępstwo grozi kara nie przekraczająca 3 lat pozbawienia wolności, a gdy sprawca pojednał się z pokrzywdzonym, naprawił szkodę lub pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody – kara nie przekraczająca 5 lat pozbawienia wolności.

Wśród przestępstw wyodrębnia się różne kategorie, zależnie od przyjętych kryteriów. Poniżej przedstawione są podstawowe i najczęściej spotykane podziały przestępstw. – Ze względu na wysokość grożącej kary przestępstwa dzielą się na zbrodnie i występki.

Zbrodnia to czyn zagrożony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 3 lat albo karą surowszą. Występek to czyn, za który grozi kara pozbawienia wolności przekraczająca miesiąc, kara ograniczenia wolności lub grzywna powyżej 30 stawek dziennych.